امروز بعد از مدتها برگشتم سراغ نوشتن... 
فکر نمیکردم زندگی باز منو سوی نوشتن بیاره

هر لحظه ی زندگی من باز هم پر از درد شد...
 رسیدن تمام خوشبختی نیست،
من رسیدم وامروز نشستم کنار آرزوهای دیروزم،
به یاد روزهایی ک
 تفاوتش با این روزای من
 فقط در نشستن کنج اتاقی یک گوشه ی دیگه از زمین خداست

 من همون سعیده ام،
فقط دردهای من رنگ پریده تر شدن،
لحظه های من تاریکتر و روزهای من بی محتوا تر  

دیروز اینجا آخرین امید برای رها شدن بود،
امروز اینجا پرواز بی معناترین واژه است
امروز
 باید زندانبان شدن رو بیاموزم و
 آواز رهایی برای پرستوهای مرده ی دلم بخونم.